Rys historyczny
Iwonicz to niewielka miejscowość położona na południu Polski w Beskidzie Niskim w dolinie potoku Iwonka. Leży obok Iwonicza Zdroju – znanej od wieków miejscowości uzdrowiskowej o bogatej przeszłości. Dokumenty dziejów Iwonicza wielokrotnie ginęły w dziejowych zawieruchach, dlatego też nie ma źródeł ani starodruków, które by bezpośrednio odnosiły się do założenia Iwonicza. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1427r. a opisuje istniejącą już na tych ziemiach osadę. Nazwa Iwonicz wzięła się więc najprawdopodobniej od nazwiska Iwanieckich, pierwszych dziedziców Iwonicza (zaczerpnięto z tekstu Ks. E. Skórnickiego 1906-71).
Braci Bonifratrów z Krakowa do Iwonicza sprowadził miejscowy proboszcz ks. J. Rafa w 1923 r. Nie był zadowolony z działalności świeckiego bractwa opiekuńczego, sam nie dawał sobie rady z prowadzeniem szpitala dla umysłowo chorych mężczyzn, wybudowanego w 1902 r. przez poprzednika ks. proboszcza A. Podgórskiego. Oddał go więc Br. Bonifratrom, wraz z gruntami rolnymi pod uprawę. Bracia przejęli budynek wraz z podopiecznymi i odtąd obiekt stał się ich własnością. Pierwszym przeorem został ojciec Alojzy Ruszczyk. Wszystkie konwenty bonifraterskie prowincji polskiej udzieliły braciom wsparcia materialnego i w krótkim czasie zmodernizowano budynek, zakupiono niezbędną aparaturę medyczną i unowocześniono wyposażenie. Dzięki temu zwiększono ilość miejsc dla chorych do 60, oraz otwarto ambulatorium świadczące pomoc również okolicznej ludności.
W 1940 r. szpital doszczętnie się spalił, a chorych umieszczono we dworze. Udało się jednak odbudować szpital do 1943 r. lecz w tym czasie wielu chorych zmarło. W odbudowanym po pożarze nowym szpitalu, bracia zaczęli przyjmować chorych na gruźlicę, po czym niemieckie władze wojskowe szpital rozwiązały, a chorych przewieziono do Krosna, lub do domów. Bracia zostali zmuszeni do opuszczenia konwentu. Władze SS, które zajęły budynek szpitala, zgodziły się na pozostawienie dwóch z nich w bocznym skrzydle. Po wojnie Bonifratrzy wrócili do Iwonicza i po dokonaniu koniecznych remontów uruchomili szpital wraz z ambulatorium.
W 1950 r. szpital został upaństwowiony i przekształcony w Dom Opieki Społecznej dla Dorosłych pod zarządem Zrzeszenia Katolików – Caritas. W latach 70 dokonano rozbudowy i modernizacji budynku, co pozwoliło na zwiększenie liczby podopiecznych, a także poprawę warunków mieszkalnych i sanitarnych.
W latach 90 wskutek zmian ustrojowych i zmian w finansowaniu pomocy społecznej, nastąpiła rozbudowa obiektu i tym samym poprawa warunków bytowych podopiecznych. Zwiększyła się liczba pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, powstały pracownie terapeutyczne, rehabilitacyjne, nowa duża jadalnia i kaplica.
Obecnie obiekt dostosowany jest do potrzeb osób niepełnosprawnych pod każdym względem, posiada windę i podjazdy. W roku 2009 zakończono prace budowlane związane z termomodernizacją budynku. W wyniku realizacji przedsięwzięcia budynek został ocieplony, wymieniono pokrycie dachowe oraz okna, zamontowano kolektory słoneczne. Całość prac wpłynęła zarówno na komfort mieszkania jak i na poprawę estetyki budynku.
Od grudnia 2009 r. Dom Zakonu Bonifratrów działa na podstawie decyzji Wojewody Urzędu Wojewódzkiego, zezwalającej Konwentowi bonifratrów na prowadzenie Domu na czas nieokreślony, gdyż osiągnął standard usług określony w ustawie o pomocy społecznej.
Kierowani wskazaniami założyciela – św. Jana Bożego zarówno Bracia Bonifratrzy jak i personel świecki, opiekują się podopiecznymi z cierpliwością, miłosierdziem i poszanowaniem ich ludzkiej godności, w każdym z nich widząc brata.