Zespół Dworski
⛪️ Zobacz Zespół Dworski i okolice
Dwór należący do rodu Zebrzydowskich początkowo miał charakter obronny. Został przekształcony w II poł. XVI w. w dwór myśliwski. W związku fundacją z 1599 r. rozbudowano go i przystosowano na szpital. W 1611 r. przekazano go Braciom Bonifratrom.
Zespół obejmuje dwór, klasztor, Dom Pomocy Społecznej (przebudowaną gorzelnię i browar), Warsztat Terapii Zajęciowej, spichlerz oraz budynek byłego oddziału dla kobiet Szpitala w Kobierzynie. Historia odcisnęła dewastujące piętno na całym kompleksie dworskim, który Bracia stopniowo i z ogromnym nakładem środków usiłują doprowadzić do pierwotnej świetności.
Dwór należący do rodu Zebrzydowskich początkowo miał charakter obronny. Został przekształcony w II poł. XVI w. w dwór myśliwski. W związku fundacją z 1599 r. rozbudowano go i przystosowano na szpital. W 1611 r. przekazano go Braciom Bonifratrom.
Zespół obejmuje dwór, klasztor, Dom Pomocy Społecznej (przebudowaną gorzelnię i browar), Warsztat Terapii Zajęciowej, spichlerz oraz budynek byłego oddziału dla kobiet Szpitala w Kobierzynie. Historia odcisnęła dewastujące piętno na całym kompleksie dworskim, który Bracia stopniowo i z ogromnym nakładem środków usiłują doprowadzić do pierwotnej świetności.
W ciągu wieków Konwent podzielał burzliwe losy naszej ojczyzny. Z początkiem zaborów groziła mu nawet likwidacja (1793-8). Jednak dzięki zabiegom braci i przyjaciół Zakonu wciąż wracał do wypełniania powierzonej misji. Spośród licznych dobrodziejów na uwagę zasługuje Elżbieta Wielopolska, której psychicznie chory syn Feliks przebywał tu do śmierci. W 1838 roku hrabina ufundowała cztery łóżka dla kobiet. Był to zalążek żeńskiego oddziału szpitala.
Mimo trudnych warunków, rozlicznych klęsk żywiołowych i zawirowań politycznych dobrzy bracia nie ustawali w niesieniu pomocy okolicznej ludności w okresach głodu, chorób i niedostatku, zwłaszcza podczas kilkakrotnie powracających epidemii cholery i tyfusu. W początkach XX wieku szpital składał się z trzech sal: męskiej na 15 łóżek i dwóch kobiecych na 13 łóżek. Po odzyskaniu niepodległości przebywali w nim ranni żołnierze i powstańcy śląscy.
W latach trzydziestych, które były czasem kryzysu gospodarczego, kuchnia klasztorna wydawała przeszło 50 porcji obiadowych dziennie, aby wesprzeć licznych ubogich wędrujących za pracą i chlebem. W 1938 r. utworzono tu filię szpitala kobierzyńskiego, w której znalazło opiekę 30 umysłowo chorych kobiet. W maju 1942 roku niemieccy okupanci wywieźli naszych pacjentów do obozu Auschwitz-Birkenau, gdzie zostali zamordowani.
Po wojnie bracia przystąpili do odbudowy szpitala i gospodarstwa. Na mocy nowej umowy ze szpitalem w Kobierzynie do Zebrzydowic powrócili pacjenci z chorobami umysłowymi. W marcu 1950 roku upaństwowiono gospodarstwo Konwentu oraz należącą do Bonifratrów aptekę. Na terenach gospodarstwa utworzono PGR. W 1981 roku rozwiązano umowę ze szpitalem w Kobierzynie i utworzono Dom Pomoc Społecznej dla dorosłych mężczyzn niepełnosprawnych intelektualnie i psychicznie. Zmiany polityczne, jakie dokonały się w Polsce, pozwoliły braciom w 1992 roku odzyskać prawo własności zarówno do historycznego zespołu dworskiego, jak i do gospodarstwa.
Konwent odzyskał także swoją aptekę w centrum Kalwarii Zebrzydowskiej. Wierni charyzmatowi Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego, starając się odpowiedzieć na wyzwania współczesności w opiece nad chorym, Bracia kontynuują dzieło powierzone im niegdyś przez Fundatora.
