Fundacja Markiefki
Fundacja ks. Leopolda Markiefki – klasztor i szpital
Braci Miłosierdzia początki i rozwój
Szlachetny zamysł proboszcza bogucickiej parafii został ujawniony w bardzo prozaicznej sytuacji, odnotowanej w klasztornej kronice Bonifratrów. 18 maja 1870 roku brat kwestarz Celestyn Widera (z pilchowickiego konwentu) w czasie kwestowania na probostwie w parafii św. Szczepana w Bogucicach, dowiedział się od siostry, nieobecnego wtedy ks. L. Markiefki o jego zamiarze założenia fundacji i klasztoru i szpitala Braci Miłosierdzia, w Bogucicach. Urzędowe, formalno-prawne posunięcia nastąpiły niedługo potem. Rozmowy ks. Markiefki z przełożonym Zakonu Bonifratrów w konwencie w Pilchowicach (w sierpniu 1870 r.) oraz prowincjałem, Witem Stief we Wrocławiu (kilka miesięcy później) stanowiły akceptację podejmowanego dzieła. Ksiądz Leopold Markiefka ofiarował Bonifratrom najpierw jedną parcelę (26 morgów), o wartości 4.000 talarów, a gdy ta okazała się za wąska, by mógł na niej stanąć budynek z frontem głównym na ulicę Wiejską, podarował zakonowi jeszcze dwie przylegające parcele (18 września 1871 roku) i ponadto przekazał na budowę 5.400 talarów. 29 marca 1871 roku, w Mysłowicach, spisano urzędowy akt darowizny na rzecz konwentu Bonifratrów w Bogucicach, w księdze hipotecznej wsi. Fundator zastrzegł sobie że w przypadku, gdyby założenie klasztoru i szpitala nie doszło do skutku, wówczas darowizna nieruchomości pozostanie własnością kościoła parafialnego pw. św. Szczepana w Bogucicach. Na mocy dokumentu, z dnia 18 maja 1872 roku, wystawionego w Berlinie, podpisanego przez króla pruskiego Wilhelma, dwóch ministrów (brak nazwisk), hrabiego Leonhardta Eulenburg i doktora Palk, otrzymali Bonifratrzy zezwolenie na budowę klasztoru i szpitala oraz na przyjmowanie darowizn; przyznano też konwentowi osobowość prawną.
W 1871 roku przełożonym prowincjalnym został o. Melchior Fölkel, a przeorem mającego powstać konwentu w Bogucicach o. Piotr Woiwoda. Obaj zajęli się nową fundacją z wielką gorliwością. Prace budowlane rozpoczęto w trzecim dniu po Wielkanocy 1872 r., a w dziesięć dni później położono kamień węgielny (aktu tego dokonał ks. Leopold Markiefka). Po 29 miesiącach, 7 września 1874 r., nastąpiło otwarcie dwupiętrowego trzykondygnacyjnego budynku pw. Świętych Aniołów Stróżów. Parter oraz I piętro przeznaczono na leczenie chorych, II piętro zajmowali zakonnicy.
Fundacja rozwijała się prężnie. Kroniki odnotowały, że w krótkim czasie klasztor zdobył uznanie, a „hojne składki ofiarodawców wpływały coraz częściej”, zwiększały się ofiary z kwesty. Pozwalało to na powiększenie i systematyczną rozbudowę obiektu. W 1886 roku zaprojektował ją Ludwik Schnaider, z kolejną w 1895 roku – Erich Kail. Potem szpital powiększano jeszcze dwukrotnie, w latach 1902-1903 dobudowana część południową, posadowioną poprzecznie w stosunku do dwóch wcześniejszych, tworzących jedną oś wzdłuż ulicy.