O klasztorze

Rozwój przemysłu w okręgu katowickim w drugiej połowie XIX wieku i związany z tym szybki wzrost liczby ludności stworzyły pilną potrzebę budowy szpitala, należycie prowadzonego i dobrze wyposażonego w sprzęt medyczny.

Inicjatorem budowy, a zarazem fundatorem bonifraterskiego klasztoru i szpitala w Bogucicach był proboszcz miejscowej parafii ks. Leopold Markiefka, który w roku 1871 przekazał na ten cel grunt oraz znaczną kwotę w gotówce. Budowę szpitala powierzył braciom bonifratrom z Wrocławia. Uroczyste otwarcie i poświęcenie konwentu, szpitala na 30 łóżek i apteki nastąpiło we wrześniu 1874 r.

Wzniesiony jako pierwszy w mieście, szpital przeznaczony był dla górników zatrudnionych w okolicznych kopalniach oraz miejscowej ludności. W czasie epidemii tyfusu na przełomie 1876/77 roku oraz cholery w roku 1893 bracia z niezwykłą ofiarnością i poświęceniem nieśli pomoc zarażonym, co zyskało im nie tylko ludzką wdzięczność, ale także przysporzyło hojnych darczyńców. W 1882 roku uruchomiono w szpitalu oddziały specjalistyczne, zakaźny, okulistyczny, laryngologiczny, chirurgiczny, neurologiczny i dermatologiczny. Leczyli w nich znani na Śląsku lekarze, a jak wykazują zachowane dokumenty, pacjentami byli ludzie różnej narodowości i różnych wyznań.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku i ustaleniu granic Górny Śląsk powrócił do Macierzy, konwent zaś włączony został do prowincji polskiej. W okresie międzywojennym szpital rozbudowywano i modernizowano, zyskał też specjalistyczną aparaturę medyczną. Po nadbudowaniu piętra w latach 1933-36 powiększył się do 300 łóżek, urządzono również ambulatoria dla chorych dochodzących. Szpital stał się nie tylko miejscem skutecznej pomocy medycznej, ale także materialnego wsparcia – w latach kryzysu najuboższym, pozbawionym środków do życia mieszkańcom bracia wydawali dziesiątki posiłków dziennie.

W 1927 roku na czas rozbudowy krakowskiego konwentu do Bogucic przeniesiony został nowicjat, tu także miał swą siedzibę ówczesny prowincjał o. Eliasz Ulman.W pierwszych miesiącach wojny, po wkroczeniu Niemców na Śląsk władze okupacyjne zarekwirowały szpital dla celów wojskowych. Bracia zostali wywiezieni do Krakowa, w kaplicy urządzono magazyn, większość dokumentów i kronik klasztornych uległa zniszczeniu. Po wojnie szpital został upaństwowiony i przeszedł pod zarząd miejski. Pomieszczenia konwentu zostały włączone do szpitala – zainstalowano w nich aparaturę medyczną. Braciom pozostawiono kaplicę klasztorną, która stała się miejscem modlitwy dla chorych i ich rodzin, a także dla mieszkańców Katowic.

Mimo powrotu do swojego Konwentu zakonnicy nie mogli samodzielnie prowadzić szpitala w tym miejscu. Dopiero 2009 rok pozwolił Braciom powrócić do pierwotnego przedmiotu swej działalności i na nowo objąć mieszkańców Katowic szpitalnym charyzmatem. Ponowne uruchomienie Szpitala Zakonu Bonifratrów pw. Aniołów Stróżów w Katowicach nastąpiło, po 70 latach przerwy, 1 kwietnia 2009 roku.

Przeor – brat Sadok  OH

Wojciech Snopek

ur. 1969 r. Kielce
wst. 1.12.1997 r., obł. 28.06.1998 r.
śl. czas. 29.06.2000 r., śl. wiecz. 26.06.2005 r.

imieniny 2 czerwca

Wspólnotę zakonną tworzą również:

• br. Tadeusz Żyglicki OH,
• br. Narcyz Trykacz OH,
• br. Jerzy Bartsevich OH.