O Klasztorze

Konwent Bonifratrów pw. św. Józefa Robotnika w Ząbkowicach Śląskich

Administrator – Wikariusz – brat Sadok OH

Wojciech Snopek

ur. 1969 r. Kielce wst. 01. 12. 1997 r., obł. 28.06.1998r., śl. czas. 29. 06. 2000 r., śl. wiecz. 26. 06. 2005 r.

Imieniny: 2 czerwca

Rektor kościoła :      br. Damian Wasylewicz, OH sac.

Kontakt    e-mail:  zabkowice@bonifratrzy.pl

Fundatorem klasztoru i  kościoła bonifratrów w Ząbkowicach Śląskich był skarbnik miejski Erdmann Joseph Tschirsch (1778-1843), który 8 XI 1833 r. zapisał w testamencie 40 000 talarów z przeznaczeniem na budowę szpitala i klasztoru. Zmarł 23 I 1843 r.  w Ząbkowicach i został pochowany na starym cmentarzu, a jego grób istnieje do dzisiaj.

W dniu 28 V 1843 r. magistrat Ząbkowic zatwierdził testament, a 2 III 1844 r. uczyniły to władze państwowe. Pod budowę klasztoru i szpitala zakupiono za 1830 talarów parcelę o powierzchni nieco ponad 4 morgi, położoną na przedmieściu wrocławskim naprzeciw cmentarza św. Mikołaja. Pomoc materialną i rzeczową świadczyły władze duchowne z biskupem na czele i okoliczni właściciele ziemscy. Budowa rozpoczęła się w 1847 r. a przed nadejściem zimy był gotów parter.

W 1848 r. budynki były gotowe w stanie surowym, a w 1849 r. trwały prace wykończeniowe wewnątrz. Poświęcenie przez proboszcza Nicolausa Fischera i przekazane bonifratrom z Wrocławia odbyło się w dzień św. Franciszka Ksawerego 3 XII 1850 r. Ówczesny szpital liczył 16 łóżek.

W następnych latach proboszczowie z okolic Ząbkowic oraz hrabia Constantin von Schlabrendorf z żoną poczynili zapisy  narzecz zakonników, stąd szpital powiększono, tak, że w 1855 r. posiadał już 45 łóżek. Oprócz budynków do bonifratrów należało także 80 morgów ziemi uprawnej, z której plony szły na utrzymanie klasztoru i szpitala. Do leczenia dużej liczby chorych niezbędne były leki i dlatego zakonnicy zwrócili się do władz państwowych o zezwolenie na otwarcie małej apteki, która została uruchomiona w połowie 1855 r. Wkrótce szpital okazał się bardzo potrzebny, bowiem w dniu 24 IV 1858 r. wybuchł pożar, który strawił większą część miasta. Zakonnicy udzielali pomocy rannym i pozbawionym dachu nad głową m. in. poważnie chorej Amelie Fischer siostrze ząbkowickiego proboszcza, który zmarł kilka dni wcześniej.

Wkrótce okazało się, że szpital był za mały, a ponadto zakonnicy potrzebowali własnej świątyni. Dotychczas bonifratrzy użytkowali położoną po przeciwnej stronie ulicy kaplicę cmentarną pw. św. Mikołaja. W sierpniu 1865 r. rozpoczęto prace ziemne, którymi kierował mistrz Sturm, a w kwietniu 1866 r. budowę nowej części szpitala, którą kierował mistrz budowlany Kassner. Równocześnie została podjęta budowa kościoła. Projektantem świątyni był monachijski architekt Johann Marggraff. Plany zostały zatwierdzone 3 VI i 26 IX 1867 r. Obie budowle były gotowe w stanie surowym w październiku 1868 r.

Pod koniec września 1868 r. rozpoczęto wznoszenie wieży kościelnej, którą ukończono 8 października umieszczając gałkę na jej szczycie. Następnie trwały prace wykończeniowe we wnętrzu pod kierunkiem architekta Marggrafa. Wyposażenie świątyni jest dziełem kilku artystów: prace ciesielskie wykonał Herzig z Radkowa, rzeźby Heinisch również z Radkowa, obrazy Julius Schneider z Wrocławia, witraże Anton Ferstl z Monachium, organy J. M. V. Haas z Głubczyc, a polichromię ołtarzy, ich pozłocenie oraz malowidła na ścianach i suficie Karol i Józef Krachwitzowie. 5 VII 1870 r. kościół został poświęcony przez sufragana wrocławskiego biskupa Adriana Włodarskiego i otrzymał wezwanie św. Józefa. W tym okresie założono również cmentarz zakonny z domem pogrzebowym. W trakcie budowy trwały wojny z Austrią i Francją, które doprowadziły do zjednoczenia Niemiec pod egidą Prus. W ząbkowickim szpitalu bonifratrów leczono podczas wojny prusko-austriackiej 291 żołnierzy pruskich i 82 austriackich, a podczas wojny prusko-francuskiej 190 żołnierzy pruskich i 14 francuskich.

Kolejna rozbudowa klasztoru miała miejsce w latach 1900-1902, a fakt ten upamiętnia płyta z napisem: Erbaut im Jubel- Jahr1900 (Zbudowano w roku jubileuszowym 1900). W latach 1905-1908 przebudowano starą część szpitala dostosowując ją do wymogów współczesności oraz wyremontowano kościół. W 1909 r. zakonnicy wystawili nagrobek Erdmannowi Josephowi Tschirtschowi.

Podczas I wojny światowej w szpitalu znajdował się lazaret, w którym leczyło się ponad 4000 żołnierzy. W 1924 r. wzniesiono mur pomiędzy ogrodem klasztornym a miastem. W lecie 1925 r. miał miejsce kolejny remont szpitala, który wówczas posiadał już 101 łóżek. Klasztor zamieszkiwało wówczas 18 zakonników. Zgodnie z życzeniem fundatora w jadalni klasztornej wisiały dwa olejne portrety: Erdmanna Josepha Tschirscha oraz jego ojca Karla, a w rozmównicy trzy: ojca, syna i macochy fundatora. Oprócz portretów, w rozmównicy znajdował się obraz przedstawiający grób założyciela ząbkowickiego klasztoru.