92 lata temu zamurowano pod szpitalem szklaną puszkę…

„Działo się w Chojnach pod Łodzią dnia 26 sierpnia 1928 roku, w przededniu dziesięciolecia wskrzeszenia Państwa Polskiego, kiedy Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej był Profesor Ignacy Mościcki, pierwszym Marszałkiem Polski i premierem Rządu Józef Piłsudski…”. Tak rozpoczyna się akt, upamiętniający uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę szpitala Bonifratrów. Takie były początki Szpitala Zakonu Bonifratrów w Łodzi, który wciąż – coraz lepiej – służy łodzianom.

Kamień węgielny poświęcił 92 lata temu ówczesny ordynariusz łódzki, ks. bp. Wincenty Tymieniecki. W uroczystej polowej mszy świętej, odprawionej na placu budowy, uczestniczyła rzesza wiernych, przedstawiciele władz i duchowieństwa, śpiewał chór parafii Przemienienia Pańskiego z Chojen. Akt dokumentujący to wydarzenie spisano na pergaminie. Po podpisaniu go przez obecnych na uroczystości dostojników został zamknięty – wraz z aktualnymi wydaniami gazet – w szklanej puszce i zamurowany w powstających już fundamentach szpitala.
Bonifratrzy, którzy przybyli do Łodzi w 1924 roku, żeby założyć tu swój klasztor i wybudować szpital, nie tracili czasu, bardzo szybko zaczęli realizować swoje plany. Władzom miasta zadeklarowali, że własnym kosztem postawią szpital na 300 łóżek, z którego będą korzystać ubodzy mieszkańcy Łodzi. Przeorem łódzkiego zgromadzenia Bonifratrów był wówczas brat Eustachy Mikołajewski.
Szpital zaprojektował architekt inżynier Józef Kaban. W dużym i nowoczesnym, dwuskrzydłowym budynku planowano otwarcie ambulatoriów: chirurgicznego, chorób wewnętrznych, dentystycznego, laryngologicznego, chorób dziecięcych oraz poradni dla matek. Już kilkanaście miesięcy po poświeceniu kamienia węgielnego, w 1929 roku, ukończono budowę pierwszego skrzydła szpitala wraz z kaplicą, w następnych latach budowano i wyposażano drugie skrzydło.
Uroczyste uruchomienie i poświęcenie całego szpitala miało się odbyć 10 lat później, ale te plany pokrzyżowała wojna. Niemcy, natychmiast po zajęciu Łodzi, przejęli szpital. Bonifratrzy nie odzyskali go po wojnie – został im odebrany przez miasto. Do zakonu szpital wrócił dopiero po 1989 roku.
Dzisiaj, odnowiony i rozbudowany przez zakon, jest znów – jak wtedy, kiedy powstawał 90 lat temu – nowoczesną placówką medyczną, z której chętnie korzystają pacjenci. Placówką, mającą znów dobrą, „bonifraterską markę”.