Cmentarz w miejscowości Majdan

19 listopada 2020 r. – Majdan to przepięknie położona górska wieś, którą odwiedziliśmy razem z proboszczem ks. Mirosławem i Siostrami Służebniczkami starowiejskimi: Teresą i Niną. Leży ona w woj. lwowskim 32 km na pd.-zach. od Drohobycza, 26 km od Borysławia, na styku dawnego pow. drohobyckiego i turczańskiego gdzie znajduje się do dziś nawiedzony przez nas zaniedbany polski cmentarz. Położony jest on na stromym brzegu Rybnika Zubrzyckiego u podnóża Skały (wschodni fliszu karpatciego, tzn. Ostrosochach, przy drodze do Turki. Mimo że przed II wojną światową Majdan uważany był za polską wioskę, cmentarz jeszcze dziś odzwierciedla jego „wielonarodowościowy” charakter. Razem spoczywają tam Polacy, Ukraińcy, Austriacy i Niemcy. Jedynie majdańscy Żydzi chowani byli na kirkutach w pobliskich miejscowościach, gdyż we wsi takiego nie było. Pierwsze pochówki na tym cmentarzu odbyły się na początku XX wieku, do dziś zachowały się nagrobki (z inskrypcjami w języku niemieckim) dzieci dawnych kontrolerów lasów w Nadleśnictwie Majdan. Ostatnie pochówki odbyły się w latach 1946–1950 i są to groby ukraińskich mieszkańców wsi. Polacy masowo opuścili Majdan w styczniu i wczesną wiosną 1945 r. Najstarszy majdański cmentarz założony na pocz. XIX wieku, kiedy do wsi przybyli pierwsi polscy i austriaccy pracownicy tamtejszej huty, znajduje się na niewielkim wzniesieniu ( na górce koło kapliczki ) na prawo od drogi prowadzącej do centrum wsi. Do dziś zachował się tam jedyny, ale za to okazały nagrobek z figurą Matki Boskiej z Lourdes i napisem: Józef i Petrunela Ważni. Po roku 1950 mieszkańcy Majdanu chowani byli na nowym cmentarzu koło cerkwi greckokatolickiej, w tym również nieliczni Polacy, którzy nie wyjechali w 1945 czy 1956 roku. Ostatni z nich, prawie 100-letni Stanisław Lachowicz, spoczął tam w 2003 roku. W kwietniu 2017 r.