Łódzcy Bonifratrzy niewiele „młodsi” od naszej diecezji

3 listopada mija 95 lat od wydania przez biskupa łódzkiego Wincentego Tymienieckiego oficjalnego zezwolenia na założenie w Łodzi, a konkretnie w Chojnach przy ul. Kościuszki (dzisiejsza Kosynierów Gdyńskich), domu Zakonu Bonifratrów. O tym, że „chętnie zgadza się na osiedlenie Konwentu Bonifratrów w diecezji łódzkiej”, biskup Tymieniecki napisał już rok wcześniej w liście do prowincjała zakonu.

Historia Bonifratrów w Łodzi ma prawie tyle samo lat, co nasza diecezja – zakonnicy przyjechali do miasta w 1924 roku, czyli cztery lata po utworzeniu Diecezji Łódzkiej. Oficjalna zgoda na ich pobyt w Łodzi została podjęta w 1925 roku, ponieważ czekano na potwierdzono pozwolenia na otwarcie tu domu Bonifratrów, wydane Przełożonemu Generalnemu Zakonu przez władze kościelne w Rzymie. Biskup W. Tymieniecki tak pisał, zgadzając się na osiedlenie Bonifratrów w Chojnach:

„Gdy stwierdziliśmy autentyczność Apostolskiego indultu, wydanego w Rzymie dnia 22 września 1925 przez Św. Kongregację przełożoną nad Sprawami Członków Zakonnych, mocą którego Najprzewielebniejszemu Przełożonemu Generalnemu Zakonu Szpitalnego Św. Jana Bożego udziela się łaskawie pozwolenia w celu przystąpienia do kanonicznego otwarcia domu w Łodzi, ponieważ oprócz tego wiemy, że wspomniany dom w Chojnach przy ulicy Kościuszki No.4 posiada dobra (…), skoro wreszcie widzimy, że odpowiednie mieszkanie i utrzymanie członków powyżej wymienionego domu będzie zapewnione z własnych dochodów (…), Władzą Naszą zwyczajną udzielamy bardzo chętnie pozwolenia piśmiennego, aby wspomniany dom w Łodzi, przy ulicy Kościuszko No.4 powstał i publiczną posiadał kaplicę, aby zarazem zbożne dzieło, właściwe zakonowi mógł spełniać i zdołał ze wszystkimi prawami, łaskami i przywilejami, z których korzystają inne domy tego samego zakonu”.

Bonifratrzy ostro zabrali się do pracy: trzy lata później, w 1928 roku, zaczęli wznosić duży, nowoczesny dwuskrzydłowy szpital – kamień węgielny pod jego budowę poświęcił ks. bp. W. Tymieniecki. Pod „rządami” ówczesnego przeora Eustachego Mikołajewskiego już w nieco ponad rok po rozpoczęciu inwestycji ukończono budowę pierwszego skrzydła szpitala wraz z kaplicą, w następnych latach budowano i wyposażano drugie skrzydło. W szpitalu planowano otwarcie ambulatoriów: chirurgicznego, chorób wewnętrznych, dentystycznego, laryngologicznego, chorób dziecięcych oraz poradni dla matek.

Wybuch wojny nie pozwolił na zaplanowane na jesień 1939 roku uroczyste uruchomienie i poświęcenie całego szpitala, do którego Bonifratrzy nie mogli niestety wrócić zaraz po wyzwoleniu (po wojnie szpital przejęło miasto). Stało się to możliwe dopiero po 50 latach, w 1989 roku.