Patron Szpitala

Św. Jan Grande
Jan Grande Romár urodził się 6 marca 1546 roku, w niewielkim hiszpańskim miasteczku Carmona opodal Sewilli w zacnej i bogobojnej rodzinie rzemieślniczej.

Przygotowywał się do zawodu sukiennika, a jako kupiec bławatny osiągnął dużą biegłość w swojej profesji, która jednak nie przynosiła mu satysfakcji. Narastał w nim coraz większy kryzys wewnętrzny. Chcąc odzyskać spokój ducha i rozpoznać Boże zamiary, oddał się modlitwie i kontemplacji w pustelni. Po czym jego życie stało służbą Bogu poprzez służbę bliźnim – chorym, ubogim, cierpiącym. W poczuciu własnej niedoskonałości, na znak pokory, zaczął się odtąd nazywać Janem „Grzesznikiem”.

Nowy etap życia rozpoczął w 1566 roku w Jerezie, w prowincji Kadyks. Tu ze środków uzyskanych z jałmużny i kwesty założył szpital dla nieuleczalnie chorych, pw. NMP Gromnicznej. W 1574 roku wstąpił do Zakonu Braci Szpitalnych świętego Jana Bożego.

Jan Grande wyróżniał się gorliwością i miłosierdziem w służbie chorym i najbardziej potrzebującym. Biskup Sewilli widząc jego oddanie i poświęcenie w służbie chorym, zlecił Janu Grandemu przeprowadzenie reform szpitalnictwa.

Był przełożonym szpitalnej wspólnoty zakonnej i mistrzem nowicjatu, fundatorem i zarządcą szpitala. Oddany bez reszty dziełu miłosierdzia sam prowadził życie skrajnie ubogie, cały swój wolny czas poświęcając kontemplacji i modlitwie. Szczególną czcią otaczał Matkę Najświętszą i Eucharystię.

Zmarł 3 czerwca 1600 roku podczas epidemii dżumy, służąc pomocą zarażonym.

Zarówno za życia, jak i po śmierci Jan Grande cieszył się opinią świętości. Za jego pośrednictwem ludzie otrzymywali łaskę uzdrowienia co stało się podstawą do beatyfikacji. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1829 roku i trwał 24 lata. W dokumentach tego procesu zostało napisane, że Jan Grande złożył Bogu własne życie jako ofiarę przebłagalną za ustanie epidemii.

Dekret beatyfikacyjny zaaprobował ofiarę Jana oraz jego heroiczne cnoty, przytaczając słowa z Biblii: „Nikt nie ma większej miłości niż ten, kto życie oddaje za tych, których miłuje”. Ceremonia beatyfikacyjna odbyła się w 1853 roku, a przewodniczył jej papież Pius IX.

Wyniesienie bł. Jana Grandego na ołtarze stało się możliwe dzięki cudowi uzdrowienia, jaki dokonał się w Szpitalu OO. Bonifratrów w Krakowie 24 grudnia 1932 roku. Nieuleczalnie chora siostra Maria (Regina Hoeflich), felicjanka, modląc się przed wizerunkiem bł. Jana Grandego, odzyskała zdrowie. Kongregacja ds. Świętych rozpatrzyła sprawę kanonizacji, a papież Jan Paweł II dekretem z 23 grudnia 1993 roku potwierdził zasadność wszczęcia procesu. Kanonizacja bł. Jana Grandego odbyła się 2 czerwca 1996 roku w Rzymie.