Historia Klasztoru
Wybudowany z funduszy parafialnych i oddany do użytku w 1902 roku, po śmierci inicjatora budowy i fundatora, miejscowego proboszcza ks. Podgórskiego, szpital zaczął podupadać. Kolejny proboszcz ks. Józef Rafa zwrócił się więc do Urzędu Prowincjalnego Zakonu Bonifratrów w Krakowie z propozycją przejęcia na własność i poprowadzenia iwonickiego szpitala. Prowincjał o. Jacek Misiak propozycję przyjął i w roku 1923 Bonifratrzy objęli w posiadanie szpital wraz z 35 chorymi. Pierwszym przeorem nowo powstałego konwentu został ojciec Alojzy Pluszczyk.
Dzięki materialnej pomocy konwentów prowincji polskiej w krótkim czasie udało się zmodernizować istniejący budynek, zakupić niezbędną aparaturę medyczną i unowocześnić wyposażenie, co pozwoliło na zwiększenie liczby chorych do 60 oraz otwarcie ambulatoriów świadczących pomoc okolicznej ludności.
Okres wojny i niemieckiej okupacji to dla iwonickiego konwentu ciężkie lata znaczone klęską pożaru, który strawił budynek szpitala, epidemią tyfusu, która zabrała dobroczyńcę konwentu ks. J. Rafę, wreszcie najtragiczniejszym dla Bonifratrów dniem 24 lutego 1943 roku, kiedy to gestapo wywiozło wszystkich umysłowo chorych pacjentów szpitala i w lesie pod Jasłem rozstrzelało. Z okresem wojny wiąże się też piękna postać brata Eliasza Smółki, który życiem zapłacił za obronę polskiego brzmienia swojego nazwiska.
W 1943 przez pół roku, od czerwca do listopada, w odbudowanym po pożarze szpitalu bracia przyjmowali chorych na gruźlicę, po czym niemieckie władze wojskowe szpital rozwiązały, najciężej chorych przewieziono do Krosna, innych zwolniono do domu, Bonifratrzy zaś zostali zmuszeni do opuszczenia konwentu. Władze SS, które zajęły budynek szpitala, zgodziły się na pozostawienie dwóch braci w bocznym skrzydle.
Po wojnie Bonifratrzy wrócili do Iwonicza i po dokonaniu koniecznych remontów uruchomili szpital i ambulatorium. W roku 1950 szpital został upaństwowiony i przekształcony w Dom Opieki Społecznej dla Dorosłych pod zarządem Zrzeszenia Katolików Caritas.
W latach 70. dokonano rozbudowy i modernizacji budynku, co pozwoliło na zwiększenie liczby pensjonariuszy, a także poprawę warunków mieszkalnych i sanitarnych.
W latach dziewięćdziesiątych wskutek zmian, jakie dokonały się w Polsce, bracia Bonifratrzy odzyskali prawo własności do swego domu w Iwoniczu, który teraz prowadzony przez Zakon podlega Wojewódzkiemu Zespołowi Pomocy Społecznej. Następstwem tych zmian była możliwość rozbudowy i modernizacji budynków. Ważnym wydarzeniem w życiu iwonickiego konwentu było przeniesienie pomieszczeń klauzurowych w nowe miejsce, i oddanie dotychczasowych do dyspozycji podopiecznych. Poprawił się dzięki temu standard pobytu podopiecznych, utworzono warsztaty terapii zajęciowej prowadzone przez osoby mające odpowiednie do tego przygotowanie.
Iwonicki Dom Pomocy zamieszkują osoby w różnym wieku, o różnym stopniu sprawności fizycznej i umysłowej. Kierowani wskazaniami swego założyciela św. Jana Bożego bracia Bonifratrzy opiekują się nimi z cierpliwością, miłosierdziem i poszanowaniem ich ludzkiej godności, w każdym z nich widząc brata.